بازگشت
شورش عشق
عبدالوکیل کوچی عبدالوکیل کوچی

چه هواییست  که از باده گهر می ریزد

زلب  د ختر رز  جا م  شکر می  ریزد

زر نگار است درختان و چمن زرباران

ز تن با غچه   دیبا  چه  زر  می ریزد

آتش افروخته خور شید به  پیرامن تاک

خوشه درخوان چمن پیک شررمی ریزد

فرش   زربفت  بود زر ورق بید وچنار

یا  ز غر بال   فلک ، دانه تر می ریزد

شاخه  آبستن در گشته   به فر دای  بهار

غنچه در باد خزان لعل و گهر می ریزد

کهکشان مژده به مینای چمن دادکه صبح

گو ش   پروین و بناگوش قمر می ریزد

آب درعکس چمن روشن وپاکیزه روان

آهوی    چشم   فلک   نافه تر می ریزد

منظر    باغ  چو  آتشکده  لعل  و عقیق

از  رخ   زرد  چمن نور نظر می ریزد

به تماشای طبیعت همه مست از می ناب

جرعه  جام  من از خون جگر می ریزد

برگ تا راج خزان غنچه چوعاشق حیران

شورش عشق ز هر  شاخه ثمر می ریزد

 

 

شام  تنهایی

 

روزی به  قضای  شام تنها     خود  را ز همه کناره کردم

بنشسته به زیر تک درختی      بر بلبل  و گل نظاره کردم

با شر شره  راز دل  بگفتم       یاد   چمن  و  بهاره کردم

در سبزه و رو شنی مهتاب      میل   قد ح   دو باره کردم

فارغ زبتان وشا هد و شمع      رخ سوی مه وستاره کردم

دیدم به  هوا   شکسته  بالی     دل رابه غمش شراره کردم

گفتم به کجا روی تو  ناگاه       راز  دلش   آ شکاره کردم

گفتا چو توام  غریب وتنها       دور از همه استخاره کردم

تا قوت بال  و پر مرا  بود       با نیک وبدش گزاره کردم

سیل آمد و آ شیان من  برد      روبسوی سنگ خاره کردم

ره برده به سوی کهکشانها      نی حسرت برج باره کردم

آ لام  مسیر پیچ  و خم  را       با بال  شکسته چاره کردم

تنها یی  و درد بیکسی  را       با  یاد   چمن  کفاره کردم

چیزیکه نشدعلاجش هرگز      رنجی که به اواشاره کردم

دیدم  چومن تیره روزیست      بر حال وی  استناره کردم

گفتم پی شام صبح فرداست     تسکین  به  قلب  پاره کردم

این خاطر تلخ  شام غم  را     بر پا ره   دل   نگاره کردم


September 30th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان